SVETLANA ALEXIÉVICH

Esta entrada deberíamola ter escrito en outubro do ano pasado que foi cando se lle concedeu o Nóbel de literatura a esta autora ucraíno-bielorrusa, pero sacámola agora a colación debido a que o martes cumpriuse o trixésimo aniversario dun dos desastres nucleares máis importantes da historia da humanidade. E ven ao caso porque ata a concesión do premio, de Svetlana só existía unha obra traducida ao castelán; a que se titula xustamente "Voces de Chernóbil. Crónica del futuro" na que nos fala das consecuencias, pasadas e futuras, daquel feito lutuoso.

A singularidade desta escritora-periodista é que os seus libros son un conxunto de testimonios de personaxes anónimos e o protagonismo da obra, por tanto, é coral. Xustamente por entrevistar, recoller e transcribir conversacións, móstranos unha realidade vivida, sentida e sen artificios o que a fai moito máis cruda e dificil de dixerir.
Despois da concesión do Nóbel rapidamente apareceron outras obras traducidas dela como  "Los muchachos de zinc" (sobre a guerra de Afganistán) ou "La Guerra no tiene rostro de mujer" (sobre a II Guerra Mundial).
Se ben na biblioteca do centro non temos ningún dos seus libros si podemos acercarnos ao coñecemento do acontecido en Chernóbil dun xeito máis amable a partir da novela gráfica, "Chernobil. La zona". 

Xa so ler o prólogo de Alvaro Colomer titulado "El mundo sin nosotros" paga a pena (quen por certo fai unha defensa da concesión do premio Nobel a Svetlana nun artigo do xornal no que escribe).

Co mesmo titulo do cómic hai un documental realizado no 2015 con intencións educativas e culturais.